PLAN

Ne kadar çok plan yaptık ve ne kadar çok gün yaşadık farkına varmadan. Yaşadığımız onca gün hiç plan yapmasaydık; yaşadığımızı fark ederdik en azından. Oysa biz; sürekli planladık, sürekli beklentilerimizin denizinde boğduk kendimizi…

Mesele \’\’nefes\’\’ ise;  insan doğduğu an başlar ölmeye. Zira ilk nefesi aldığı an, son nefese varacak sayım başlamıştır. Ve aklı erdiği dakikadan başlayarak plan yapar duraksız. Bin bir bilinmez denkleme boğulmuş olasılıklar yumağından, elle tutulur bir plan çıkarmak neredeyse imkansız da olsa ne çare; plan yapar, erecekmişcesine o planın sonucuna.

Yolun farkına varırsak , yolcusu oluruz. Aksi halde tutsağıyız yolların son nefese dek. Ve farkında olmak yolun; yolculuk demektir. Farkında olmak yolun kendisidir özünde. Ve hiç bir yolun;  varacağı yer ile yoktur ilgisi. Varacağı yer için yolculuk edenler; yalnızca \’\’ölüme\’\’ gitmektedir aslında.

Bundandır artık planlamayışım. Geç de olsa öğrendim zira. Plan yapmak , sona ulaşmaya, yani ölmeye çalışmakmış.

Ve yaptığım her plan; özünde, kendime kurşun sıkmakmış.

Yürüdüğün yolda; yol için yaşa..Çünkü ölüm var eninde sonunda…