BARIŞ

Dünya üzerinde en son ne zaman tümü ile ve sadece Barış olduğunu anımsayan var mı? Bin yıllardır, insan ırkının sayısı arttıkça her gün bir yerlerde kurşunlar sıkılıyor bu dünyada. Hiç durmadan, bıkmadan, usanmadan. Bitmiyor bu kurşun, sıkmakla; tersine her geçen gün daha fazlası üretiliyor. Daha fazla çelik, daha fazla barut, daha fazla silah. Neden? Durmadan sayısı artan insan sayısına müdahale olsun diye mi? Hayır. Bu yolla, sıra dışı zengin bir hayat yaşayan azınlık insan grubu daha zengin bir hayat yaşasın diye.

Eskiden; toprak için savaşılırdı. Yıllardır sadece para için savaşılıyor. Adı değişiyor paranın elbet. Bazen petrol , bazen gaz, bazen elmas bazen su ama sonuçta temel savaş nedeni para artık. Bu nedenle bitmiyor hiçbir savaş. Vatan için yapılan her savaş bitti çünkü. Geriye uğruna savaşılacak çok az vatan var dünyada. Para bitmiyor ve para için savaşlar da.

Bu şartlarda insanlar adı büyük kendi hiçbir işe yaramaz kurumlar oluşturuyor savaşa karşı. Örneğin Birleşmiş Milletler, dünyada bir daha savaş olmaması için; sonsuza kadar barış içinde yaşansın diye kurulmuş bir örgüt. 90’ların başından ortasına Bosna’da yaptıkları asla unutulmayacak olan Birleşmiş Milletler bu. Hatırladınız mı?

Ya da karşı pakta caydırıcı olsun böylece kimse barışı bozmaya cesaret edemesin diye kuruldu NATO. Hani; dünya jandarmasının önderliğinde Irak’ta kimyasal silah var diye ülkeyi yerle bir eden NATO. Sonra bırakın kimyasal silahı; ülkede kimya dersi yapacak sınıf bile bulamayan NATO.

Bu örgütler yıllardı var isim olarak, bina olarak ve kurum olarak lakin işlev olarak yoklar.

Olmayan bir diğer şey de akıl elbette. Para uğruna tezgahlar kurup; ülkeleri, ırkları, mezhepleri, dinleri, komşuları birbirine kırdıran ve her birine ayrı ayrı silah satarak; silahla iş bitince çimento, demir vb satıp inşaat yaptırarak parasına para katan üst akıldan söz etmiyorum. Bu tezgaha düşen alt akıllardan ve hatta o alt akılların gazı ile birbirine kurşun sıkan BİREYSEL AKILLARDAN, yani TEK TEK HER BİR İNSANIN AKLINDAN söz ediyorum. İşte o bireysel akıl olmayınca özetle, barışta olmuyor.

Şu an elindeki silahın namlusunu başka bir insana doğru tutan HER BİR BİREY tek tek, sakince ve insan gibi  düşünebilse ne yapıyor olduğunu; tek bir savaş olmaz bu dünyada. O kadar basit.

Ne kocaman isimleri ve binaları olan işlevsiz kurumlara kalır mesele ne de parası ile savaş açtıran üst akılların basit hırslarına.

Tarih göstermiştir ki uzun vadede, savaşarak hiç birşey kazanamazsınız. Kazandığınızı sandığınız her şey bir gün asıl sahibine döner. Olan sadece, siz onu kazanmak adına savaşırken ölüp gidenlere olacaktır. İşin kaymağı ise; o savaşın her iki tarafından da inanılmaz bir ekonomik girdi sağlayan baronlar ve elbette koltuk sahipleri tarafından toplanacaktır.

Ve inanınız ne o baronları ne de koltuk sahiplerini HİÇBİR SAVAŞ ALANINDA göremezsiniz.

İşte bu nedenle; ey DÜNYA. Barış günün kutlu olsun!

1 Eylül, 2015 – İstanbul