Plansız çalışmayı hep eleştirdim. Biraz da \’planlamaktan çalışamamayı\’ konuşmak gerek. Elbette düşünmeden, planlamadan, ölçmeden biçmeden bir işe kalkışmak çoğunluklu başarısızlık demektir. Ancak günümüzde başka bir hastalık türedi: Planlamaktan çalışamamak!
Sadece toplantı, proje, yine toplantı, görüşme, bir görüşme daha, bir tane daha sonra bir toplantı, sonra daha büyük çaplı bir toplantı, sonra bir zoom, sonra bir konferans araması… Sonsuza kadar giden sonuçsuz planlamalar, toplantılar ve görüşmeler. Bunları yaparak en değerli kaynağımızı yok ettiğimizin farkında bile değiliz.
Şu işi bir projelendirelim, şuna da bir bakalım, bu alanda bize bir fırsat var mı acaba? derken en değerli ve kesinlikle yenilenemeyen kaynağımız yok oluyor: Zaman! Hiç bir para ile geri alamayacağımız bir kaynağı sadece her işi yapalım \’maymun iştahı\’ ile kaybediyoruz.
Salgınsız günlerde günümüzün yarısı toplantı ve proje işlerinde ölürdü. Salgınlı günlerde dijital yöntemler ve whats app sağolsun günün tamamı ölüyor. Asıl soru şu: Biz ne zaman gerçekten çalışacağız? Ne zaman gerçek bir iş üretip gerçek sonuçlar alacağız. Şayet bir \’\’iş\’\’ yapıyorsak benim anladığım gerçek sonuç elbette para kazanmaktır. Kurumsal temel amaç kardır. Ancak günümüzde kurumların proje geliştirmekten ve toplantı yapmaktan para kazanacak işi yapmaya fırsatları kalamıyor. Toptan verimsizlik!
Yeni şeyler geliştirme çabasına hiç bir itirazım yok ancak yeni bir şey peşinde koşarken mevcut \’ana işi\’ yapmayı unutur hale geldik biz. O kadar çok daldan dala sıçrıyoruz ki hiç bir yeni \’para kazanma\’ sonucuna da ulaşamıyoruz. Dolaplarımız, çekmecelerimiz ve elbette bilgisayar belleklerimiz yüzlerce plan, proje, p/l ve geliştirme çabası ile dolup taşmış.
Sonuç var mı? Hep aynı hayalperestlik: Mutlaka bir projede devrim yaratacağız! Sonuç? Sıfır. Devrim ancak insanın kendisini değiştirerek yaratabileceği bir şeydir! Bizimkisi Einstein olmadan Einstein\’lığa soyunmak. Şimdi izninizle yeni bir proje çalışmam gerek!!!
